θα μείνω σπίτι..

''..Το δωμάτιό μου είναι το σπίτι μου, το μυαλό μου είναι η πατρίδα μου''. Το είχαμε γράψει μαζί με την αδελφή μου στις τσάντες μας που είχαμε στο λύκειο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο.

Απο τότε φύγαμε. Μετακομίσαμε σε άλλες πόλεις. Σπουδάσαμε. Επιστρέψαμε. Είμαστε πάλι όλες μαζί σπίτι.''Το cocooning επέστρεψε απο τα '80ς'' λέει η μαμά, δηλαδή κομμένα τα ''όλο έξω'' και ''πάω έξω'' και ''θα φάω έξω''. Τώρα πάλι όλα μέσα. Το μέσα έγινε πάλι μόδα...

Επιστροφή στο σπίτι. Τα επιτραπέζια απο το ρετιρέ της βιβλιοθήκης έχουν ξεσκονιστεί.Οι φίλοι μπαινοβγαίνουν στο σπίτι, στην κουζίνα μας, στο δωμάτιό μου, ακόμα και στο κομπιούτερ μου..Είναι καλύτερα απο πριν.

 Λιγότεροι καφέδες έξω, περισσότερη παρέα μέσα, λέμε με την αδελφή μου. Και φτιάχνουμε και μακαρονάδα χειροποίητη, όλη η παρέα μαζί, υπο την επίβλεψη του φίλου μας του ''Μιλάνο'', που είναι Ιταλός.Ψήνουμε και cup cakes με χρωματιστές ζελατίνες απο πάνω, ζωγραφίζουμε γράμματα και φτιάχνουμε λέξεις με γλυκά. ΟΛΑ. ΕΙΝΑΙ. ΩΡΑΙΑ.

Η μαμά σκουπίζει ενα δακράκι. Γιατί είμαστε εδω. Με τις φασαρίες μας. Με τα γέλια μας. Και την ανακατωσούρα μας.

Την ξυπνάμε με τις φίλες μας και τα τακούνια μας και τα χαχανητά μας το βράδυ.Πηγαινοερχόμαστε με τα αγόρια μας στον κάτω όροφο και φωνάζει( έκανα τα ξενύχτια μου εγω, γιατί δεν με αφήνετε να κοιμηθώωω?) Μας αφήνει θυμωμένα μηνύματα με μολύβι χειλιών στον καθρέφτη το πρωί. '''Ελεος''. Στην καλή εκδοχή:''Χάλια τραγούδια...''


(απο το περιοδικό attrattivo anytime, issue 14)