o τοίχος..έχει τη δική του ιστορία!

Eίναι απο εκείνες τις μικρές μικρούτσικες ενοχλήσεις που νιώθεις,στο στομάχι.Κάτι δεν σου πάει.Κάτι σε χαλάει.Λες ''κόκκινο'' και εννοείς ''άσπρο''.Χαμογελάς και τη ίδια στιγμή σου'ρχεται να βάλεις τα κλάματα.Μα πως γίνεται να μη σε χωράει ο τόπος;Να γυρίζεις μέρες,νύχτες λεπτά,γύρω απο τον εαυτό σου.Να ζαλίζεσαι.Να ξύνεις το κεφάλι σου και να λες:'' και τώρα τι;''

Είναι απο εκείνες τις μικρές μικρούτσικες στιγμές,που έχεις τον εαυτό σου απέναντι.Και προσπαθείς,με ότι πονηριές και τεχνάσματα και αν ξέρεις,να τον ξεγελάσεις.Μα αυτός εκεί.Πείσμα!
''Έλα..''σου λέει.''Μα μου είχες υποσχεθεί'',επαναλαμβάνει.''.Πάμε,αυτή τη φορά θα βρούμε σίγουρα τη χαραμάδα..''.Και τον πιστεύεις.Γιατί έτσι σε βολεύει.Στο κάτω κάτω,είναι ο μόνος που σε ξέρει τόσο καλά.Ο μόνος που μπορείς να εμπιστευθείς.Ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει να βρείς τη χαραμάδα στο δικό σου τοίχο..

Γιατί σίγουρα έχεις ενα ψηλό,θεόρατο τοίχο, στον κήπο της δικής σου ζωής.Που σου κόβει τη θέα.Μα στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις.Και τον φροντίζεις,δεν μπορείς να πεις.Τον βάφεις με τα χρώματα που αγαπάς,τον συντηρείς,με όλη σου τη δύναμη.Γιατί έτσι σε έχουν μάθει απο τότε που άνοιξες τα μάτια σου σε αυτό το κόσμο.ότι απο 'δω,είναι καλύτερα.Τι θέλεις τώρα να περάσεις απέναντι; Και κάθεσαι εκεί,βολεύεσαι.Μερικές φορές τον ξεχνάς κιόλας.Μα κάποιες άλλες,έρχεται απρόσκλητος ο εαυτός σου,χωρίς ίχνος συμπόνοιας και σε τραβάει απο το χέρι.Σου τον δείχνει.Έτσι  προκλητικός και αγέρωχος που στέκεται,σου ρίχνει με μανία ειρωνικές ματιές.Μα κιαυτός..Που με θυμήθηκε τώρα.Και το σκέφτεσαι μερόνυχτα ολόκληρα.Καταστρώνεις σχέδια.Τι να βρίσκεται άραγε,απέναντι;Τις βουβές νύχτες,σηκώνεσαι κρυφά και μέχρι το χάραμα,ψάχνεις σπιθαμή προς σπιθαμή τον τοίχο.Για να βρείς μια μικρή μικρούτσικη χαραμάδα.Μήπως και μπορέσεις να χωρέσεις τα μάτια σου και κλέψεις λίγο απο ''το απέναντι''.Γιατί αυτό το απέναντι έχει μια γλύκα βρε παιδί μου.Σαν παγωτό βανίλια,μέσα στη ζέστη που ακόμα και το καλοκαίρι ζαλίζει.Σαν μια δροσερή φέτα καρπούζι,που σου δίνει κατακόκκινα φιλιά,βάφοντάς τα..Σαν ενα μικρό κουκουτσάκι,που έχει σφηνώσει στη χιλιοφορεμένη σαγιονάρα σου,που μυρίζει αντηλιακό και άμμο..Νομίζεις οτι είναι πάντα εκεί.Αλλά δεν ξέρεις οτι μπορείς να το ξεκολλήσεις με ενα τσακ.Που στο τέλος δεν θα σου κοστίσει και τίποτα..Νύχτες ολόκληρες,ξαγρυπνάς,ξεφυσώντας.''Αν μπορώ με ενα τσακ,να κάνω τόσα πράγματα,τότε γιατί δεν μπορώ να περάσω και το δικό μου τοίχο; Με ενα τσακ..''..

Ισως γιατί καταβάθος,φοβάσαι το ''απέναντι''.Νομίζεις οτι οι αποσκευές σου δεν θα χωράνε όλα αυτά που θα συναντήσεις.Και έτσι κοιτάς ευθεία.Κοιτάς μόνο αυτά που θέλεις.Και κάνεις ενα κουβάρι όλα αυτά που νομίζεις άχρηστα.Και τα πετάς..Και μπορεί να ψάχνεις,αυτή τη μικρή μικρούτσικη χαραμάδα,για να πάρεις έστω μια γεύση.Να γλύψεις λίγο απο το παγωτό που λέγαμε.Φοβάσαι μην τυχόν και λερωθούν τα ρούχα σου.Μην σκονίσεις τα καλά σου παπούτσια..Και τι θα πουν οι άλλοι,μου λες;Και έτσι περνάς μια ζωή  ξαγρυπνώντας και  σκαλίζοντας με το μικρό σου το νυχάκι,τη δική σου χαραμάδα.Μπας και προλάβεις να ρουφήξεις λίγο απο την ενέργεια του ''απέναντι''..Και χάνεις όλες τις συνομιλίες του φεγγαριού,με τη ζωή..όλα τα ερωτικά ραβασάκια της νύχτας με το καλοκαίρι.Και συνεχίζεις να κοιτάς μόνο ευθεία.Μα ξεχνάς να κοιτάξεις και λίγο ψηλά.Ξεχνάς οτι ο ήλιος,λάμπει το ίδιο δυνατά και εδω και απέναντι..Και είσαι τόσο απασχολημένη,που δεν τον αφήνεις να σου χρωματίσει τα μάγουλα,να σου ζεστάνει τους κρύους ώμους σου,να στεγνώσει τα δάκρυα σου,να σε ξελογιάσει..Είσαι τόσο απασχολημένη,με το να συντηρείς το μύθο του δικού σου τοίχου..

Μπορείς να τα αλλάξεις όλα..Τώρα...
.. Aυτή τη μικρή μικρούτσικη στιγμή..Έτσι απλά με ένα τσακ..Έτσι απλά,κοιτώντας και λίγο ψηλά..
..Γιατί το ''εδω και το απέναντι'',το χωρίζουν μόνο δυο λέξεις..


(photos from weheartit)