16 χρόνια μετά...

Aπο μικρή ονειρευόμουν το νυφικό μου.Ήμουν το κλασσικό κοριτσάκι που ήθελε να μοιάσει στην αγαπημένη της πριγκίπισσα.Ονειρευόμουν τον ενα και μοναδικό που θα ξεχώριζε απο όλους τους άλλους και θα στεκόταν για πάντα δίπλα μου.Η δημιουργία της οικογένειας υπήρχε πάντα στο πλάνο της ζωής μου,ίσως γιατί είχα σαν πρότυπο τους δικούς μου γονείς που έζησαν αγαπημένοι  για όλη τη κοινή τους ζωή.Μεγαλώνοντας,το όνειρο αυτό παραμερίστηκε απο άλλα..Όνειρα για καριέρα,ταξίδια,εμπειρίες.Μπορούσε να περιμένει.Έτσι λοιπόν το έβαλα σε μια άκρη της εφηβικής ζωής μου και το ξέχασα εκεί ώσπου τη μέρα που τον γνώρισα.

Όπως και αν είχα σχεδιάσει τον έρωτα,αυτό που έζησα εκείνη τη στιγμή,δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο.Ένας κόμπος έπαιζε με το στομάχι μου και τα λόγια μπλέχτηκαν μεταξύ τους,μη μπορώντας να φτιάξω μια απλή πρόταση..Απο εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν.Οι προτεραιότητες, τα όνειρα,έγιναν κοινά,οι στιγμές είχαν άλλη αξία...Και εκείνο το κοριτσάκι που ήθελε να μοιάσει στην αγαπημένη πριγκίπισσα,έκανε πάλι την εμφάνιση του..Σαν σήμερα,πριν 16 χρόνια,είπα το ''ναι'',δέχτηκα να συνεχίσω τη πορεία της ζωής μου μαζί του.Παραμέρησα άγχη,αγωνίες,δυσκολίες και ακούμπησα ανακουφισμένη και γεμάτη ασφάλεια στον ώμο του.Αυτό κάνω εδω και 18 χρόνια που είμαστε μαζί.Και δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ.Πάντα ήμουν η πρώτη του σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.Και πάντα με νοιάζεται.Μου φέρνει τον αγαπημένο μου καφέ στη δουλειά,όσο κουρασμένος και αν είναι,με παίρνει τηλέφωνο για να μου αφιερώσει το αγαπημένο μου τραγούδι,μου χαρίζει δώρα που έχω ξεχωρίσει,είναι πάντα δίπλα μου να με ακούσει,να μου κάνει μασάζ όταν η κούραση της ημέρας με έχει καταβάλει,μου μαγειρεύει,μου δίνει το φάρμακο μου,όταν είμαι άρρωστη..Γίνεται το φάρμακο μου,όταν τον χρειάζομαι...Είναι ο ήρωας μου.Ο δυνατός πατέρας των παιδιών μου..Το είδωλο και το πρότυπο μου..

Απλές καθημερινές πράξεις,που δίνουν τόσο νόημα στη κοινή μας ζωή.Σαν σήμερα πριν 16 χρόνια που ενωθήκαμε μπροστά στους αγαπημένους μας ανθρώπους,νοιώθω σαν να μη πέρασε ούτε ώρα.Ακόμα θυμάμαι τα γέλια που κάναμε με τις φίλες μου στο πατρικό μου σπίτι,λίγες ώρες πριν το μυστήριο.Τα πειράγματα,τις υποσχέσεις να μη χαθούμε, να μην αφήσουμε τη ζωή να μας δείξει ξεχωριστούς δρόμους.Ακόμα θυμάμαι την επιμονή μου να κάνω το μακιγιάζ μόνη μου,να βάλω το αγαπημένο μου lip gloss.Ήθελα να ήμουν όσο γίνεται πιο απλή,να ζήσω εκείνη τη στιγμή,όσο πιο βαθειά και ουσιαστικά γινόταν.Να μην αναλωθώ σε ανούσιες επιλογές.Ακόμα θυμάμαι τη λάμψη που είχε το νυφικό μου.Υπέροχα κοριτσίστικο,πριγκιπικό.

Ακόμα θυμάμαι τα τραγούδια που λέγαμε ενω ετοιμαζόμουν,το σκουπιδάκι που είχε μπει στα μάτια του μπαμπά και της μαμάς μου...Ακόμα θυμάμαι τις ευχές τους που έκρυψα στο βαλιτσάκι της καινούριας ζωής μου,μοναδική, πολύτιμη προίκα..Και όταν πια τα λεπτά με έφερναν ολοένα και πιο κοντά στα σκαλιά της εκκλησίας,ακόμα θυμάμαι το τελευταίο βλέμμα που έριξα πίσω.Στα ανέμελα χρόνια που άφησα εκεί στο εφηβικό μου δωμάτιο,δίπλα στις αφίσες των αγαπημένων μου τραγουδιστών.Ανάμεσα στα σχολικά μου βιβλία και στο αγαπημένο μου ημερολόγιο..Δίπλα στα σταράκια και το χιλιοφορεμένο τζιν μου..Έστειλα ενα χαμόγελο στο είδωλο μου,που με κοίταζε απο τον καθρέφτη και του έκλεισα το μάτι συνομωτικά...''Απο σήμερα το εγω γίνεται εμείς..'' του είπα και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου,γεμάτη ανυπομονησία για το τι μου επιφύλασσε το καινούριο κεφάλαιο που  θα ξετυλιγόταν σε λίγη ώρα μπροστά μου..
16 χρόνια μετά,δεν έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή για εκείνη  την απόφαση..


(photos from weheartit)