finally*

Και εκει που φόραγες επάνω σου τον χειμώνα,ξάφνου ενα καλοκαίρι δροσερό και γεμάτο παιχνίδια ήρθε να σου κρατήσει συντροφιά.Χωρίς να το καταλάβεις,άρχισες να ξεσκονίζεις τη ψάθινη τσάντα σου,να διπλώνεις τη μεγάλη ροζ πετσέτα σου και να βάζεις πλώρη για απόμερες παραλίες.Εκεί οπου το τικ-τακ απο τις ρακέτες των διπλανών δεν έχει ακόμη την τιμητική του.Μόνο κάτι ανυπόμονα τζιτζίκια ξεροβήχουν και αρχίζουν δειλά το τραγούδι τους.Εκείνο που φαντάζει σαν το πιο ωραίο στον κόσμο..Μετά απο ενα χειμώνα δύστροπο και στριμμένο,αυτές οι μονότονες φωνές τους είναι βάλσαμο..

via

Και ετσι στα ξαφνικά,ενα μικρό ζουμερό καλοκαίρι κάθεται δίπλα σου.Σκαρφαλώνει στη μικρή σου παλάμη.Και εσυ χαμογελάς ξένοιαστη.Το κρατάς σφιχτά στο χέρι...
Κλείσε απαλά τα μάτια και ονειρέψου..φτιάξε όνειρα μεγάλα και φωτεινά..και που ξέρεις;
Ίσως ο ήλιος που κρύβεις στην καρδιά,να σου τα φέρει εμπρός σου*

Ευτυχώς,το καλοκαίρι του 2013 μόλις ξεκίνησε!

πι.ες.Όπου και αν πάω,πάντα θα έρχομαι εδω.Να ρίχνω κλεφτές ματιές.Να παίζω κρυφτό με τις σκέψεις μου.Να δένω κόμπους τις λέξεις και να μετράω φίλους και εχθρούς...

χχχ

''beauty is...

..not make up''*

Θυμήσου..οτι η πραγματική ομορφιά βρίσκεται μέσα μας..
Στις όμορφες σκέψεις που συντηρούμε,στα φιλιά που κρύβουμε στο τσεπάκι της ψυχής μας,στα μισοτελειωμένα δειλινά-αυτά που αφουγκράζονται τους όρκους αγάπης που δίνεις-στα φλογερά μεσημέρια του Ιούλη,στα δάκρυα χαράς που χα'ι'δεύουν τα μάγουλα σου και σε όλα εκείνα τα μικρά μουτζουρωμένα τετράδια που έχεις σαν φυλαχτό κάτω απο το μαξιλάρι σου..
Η πραγματική ομορφιά είναι εκείνη της ψυχής.Που δεν φοβάται κανένα καθρέφτη.Δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων.Μα έχει ανάγκη το νερό της αγάπης.Για να θεριέψει.Να γίνει μεγάλη και τρανή.Να απλώσει τις ρίζες της παντού στον κόσμο.Και να σκορπίζει το μεθυσμένο άρωμα της...Για πάντα..
Θυμήσου..η πραγματική ομορφιά βρίσκεται μέσα σε δυο μάτια.Κόβει βόλτες και περιμένει το σύνθημα.Για να ανοίξει τα πελώρια φτερά της και να πετάξει.Να κάνει εναν κύκλο και να κουρνιάσει στο βάθος της καρδιάς σου.Και να φτιάξει εκεί τη φωλιά της.Για πάντα.
Η πραγματική ομορφιά,δεν έχει ανάγκη τα φτιαξίδια για να λάμψει.Δεν χρειάζεται κανένα κοκκινάδι.Τίποτα ψεύτικο δεν μπορεί να σταθεί επάνω της.

via

Μα έχει ανάγκη το πάθος.Τα χρώματα που θα γεμίσουν τον καμβά της.Λάμψη που σε τυφλώνει.Ήλιους ζεστούς που σε παίρνουν αγκαλιά.Και τα ξεχνάς όλα.Και χαμόγελα.Πολλά.Πλατιά.Αθώα..Που μαζεύονται ενα σωρό και γίνονται γέλια.Τραγουδιστά.Παιδικά.Αμέτρητα..Που χοροπηδούν άτσαλα εδω και εκεί..Και εσυ δεν έχεις άλλη επιλογή.Παρά να τρέξεις ξοπίσω τους..Σαν μικρό παιδί..
Και αν ποτέ στο δρόμο σου βρεις ψυχές κατσούφικες,άσχημες..θυμήσου να τους χαρίσεις ενα πλατύ χαμόγελο.Να τους το φορέσεις.Και να το στερεώσεις με την αγάπη συνεργό.
Και τότε θα δεις..
..την πραγματική ομορφιά,να υποκλίνεται μπροστά σου..

summer..is loading*

..Οκ..
έκλεψες επιτέλους λίγα λεπτά απο τη φουκαριάρα τη μέρα σου και αποφάσισες να στρωθείς επιτέλους μπροστά στο πισι σου.Και στρογγυλοκάθησες στην αγαπημένη σου καρέκλα.Και πάτησες το mute στο κινητό.Γιατί κανείς και τίποτα δεν θέλεις να σου χαλάσει τη στιγμή.Την ολόδικη στιγμή σου.Εκείνη που θα σε βοηθήσει να τοποθετήσεις ευλαβικά σχεδόν τη μια λέξη δίπλα στην άλλη.Και ελπίζεις επιτέλους οτι θα γράψεις εκείνο το σούπερ-ντούπερ κείμενο που θα κάνει τους άλλους να λένε''αχ,μακάρι να το έγραφα εγω αυτό''..

via

Και έτσι όπως πέρασε μια βόλτα αυτή η σκέψη απο το μυαλό σου,έτσι βιαστικά και έφυγε.
Γιατί μπροστά σου δεν βλέπεις πληκτρολόγια και γραμματοσειρές.Αλλά αμμουδερές παραλίες.Καυτά σορτσάκια και μαυρισμένα κορμιά.Δροσερές φέτες καρπούζι και αντηλιακά με άρωμα καρύδας.Να,έτσι όπως κλείνεις για μια απειροελάχιστη στιγμή τα μάτια,ορκίζεσαι οτι αυτή ακριβώς η μυρωδιά σου γαργαλάει τα ρουθούνια.
Και εσυ,εκεί..Συνεχίζεις να ζωγραφίζεις με τη σκέψη σου διακοπές.Τεράστιες παραφουσκωμένες βαλίτσες.Λιμάνια,αποχαιρετισμούς.Εύχεσαι να μπορείς να αφήσεις πίσω όλα εκείνα που σε κούρασαν τόσο με τις παραξενιές τους όλο το χειμώνα που πέρασε.Και αισθάνεσαι τόσο τυχερή που επιτέλους το καλοκαίρι ήρθε και είναι αποφασισμένο να σε πάρει μαζί του.Να το ερωτευτείς ξανά απο την αρχή.Να εξαφανίσει με τα μαγικά του ξόρκια όλα εκείνα που σε έκαναν να περπατάς με σκυφτό κεφάλι.Γιατί,ναι.Το ξέρεις οτι έχει τη μαγική εκείνη δύναμη.Kαι ορκίζεσαι οτι ενα ονειρεμένο καλοκαιρινό σούρουπο παρέα με το πιο χρωματιστό ηλιοβασίλεμα που έχεις δει,δεν θα το άλλαζες με τίποτα στον κόσμο.Ή μήπως έχω άδικο;

Γιαυτό κλείσε επιτέλους το πισι,βάλε δυνατά μουσική και χόρεψε στους ρυθμούς της πιο ξένοιαστης εποχής του χρόνου...

Summer..is loading,babe*

day19:I am..*

Aν χρειαζόταν να συστηθώ απο την αρχή δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μόνο ενα χαρακτηρισμό.Γιατί αποτελούμαι απο πολλά διαφορετικά κομμάτια.Αυτά που κάνουν τον καθένα απο εμας,ξεχωριστό και μοναδικό.

Μα αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο ενα ουσιαστικό αυτό θα ήταν η λέξη:''παιδί''.
Ενα παιδί που σε πείσμα των καιρών αρνείται να μεγαλώσει.Που πολεμάει κάθε μέρα με κακούς λύκους.Που συνοδεύει μικρές Κοκκινοσκουφίτσες στο δάσος και σκορπίζει μικρά ψιχουλάκια πίσω του,μην τυχόν χαθεί.Που ανοίγει την καρδιά του σε μασκαρεμένες κακιές μάγισσες και πετάει κρυφά τα δηλητηριασμένα μήλα που του έκαναν δώρο.

Που γελάει δυνατά,κλαίει βουβά και μοιράζει την καρδιά του εδω και εκεί,χωρίς να περιμένει τίποτα πίσω.Μόνο λίγη αγάπη ίσως.Που απεχθάνεται τη μοναξιά και λατρεύει τα μεγάλα χορταστικά βιβλία που του κρατούν συντροφιά.Που το ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά και ξεχασμένα.Που σιγοτραγουδά αγαπημένες νότες,γράφει κρυφά μυστικά ημερολόγια και χα'ι'δεύει τις σταγόνες που του κάνουν συντροφιά στο τζάμι.Που πλάθει όνειρα,στήνει καινούριους κόσμους και χαμογελά ικανοποιημένο.Που σβήνει με τη λιωμένη γομολάστιχα του εκείνους που του κουρελιάζουν τη ψυχή.Που του στήνουν εμπόδια και ανοίγουν καταπακτές.Που λατρεύουν τις καλογυαλισμένες επιφάνειες των ανθρώπων και αδιαφορούν για το θησαυρό που κρύβεται βαθιά μέσα..

Που προσπαθεί πάντα να διώχνει τις άσχημες σκέψεις που το επισκέπτονται αργά το βράδυ,όταν εκείνο λαγοκοιμάται.Που καρφιτσώνει πελώριους ήλιους στον ουρανό του,όταν το σκοτάδι είναι πνιχτό.Που πέφτει κατάχαμα,σηκώνεται,τινάζει τα πληγωμένα του γόνατα και συνεχίζει το δρόμο του,έχοντας για πυξίδα τα ολόλαμπρα αστέρια.Που σκύβει το κεφάλι μόνο όταν θέλει να κρύψει τα δάκρυα του απο εκείνους που ξεδιψούν με αυτά.Που κρύβει τη χαρά του μόνο απο εκείνους που χαίρονται με τη λύπη.

Που κάνει δύσκολα φίλους,μα κρατά πάντα στην καρδιά του εκείνους που του απλώνουν το χέρι.Που λατρεύει να βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο,παρέα με ενα μισογεμάτο-και οχι μισοάδειο- ποτήρι και ορκίζεται οτι τελικά δεν έχει αξία ο προορισμός,αλλά το ταξίδι..

p.s.''I am.. the author of my life''..

#fmsphotoaday

μια μικρή προσευχή..

Στις 6 Μαρτίου του 1928,γεννήθηκε ο κολομβιανός συγγραφέας,Gabriel Garcia Marquez,ενας απο τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα.Βραβεύτηκε με Νόμπελ το 1982.Μερικά απο τα πιο σπουδαία έργα του είναι:''Εκατό χρόνια μοναξιάς'',''Ερωτας στα χρόνια της χολέρας'',''Ζω για να τη διηγούμαι''..
Έχει το χάρισμα να αναπαριστά την πραγματικότητα με ενα μαγικό ρεαλιστικό τρόπο και να μας βάζει σε σκέψεις..
Όσο και αν αυτή η τελευταία του επιστολή που στάλθηκε στους αγαπημένους φίλους του λίγο πριν αποχαιρετήσει τη δημόσια ζωή και αποσυρθεί για λόγους υγείας, διχάζει το κοινό,διαβάζοντας την δεν μπορώ να υποκριθώ οτι δεν με εκφράζει.Τα λόγια διαλεγμένα με σοφία.Έχουν μια δύναμη,ενα στόχο.Να βρουν και να μιλήσουν στις καρδιές μας.Γιατί τελικά αν πρέπει να θυμόμαστε κάτι,ας είναι αυτές οι όμορφες σκέψεις που μιλάνε για την αγάπη.Την απόλυτη.Τη μοναδική...
Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σου τα λόγια του,που είναι η δική μου μικρή κρυφή προσευχή που χαρίζω κάθε μέρα  στον εαυτό μου..
Τώρα και σε εσένα....

day31:self portrait* και μια ευχή για όλους..

Λίγες ώρες μακριά απο εναν ολοκαίνουριο χρόνο.

Δεν θα κρατήσω τίποτα σφιχτά στις χούφτες μου απο εκείνον.

Δεν θα γυρίσω να κοιτάξω τι άφησα πίσω..

Γιατί όλα αυτά που χρειάζομαι,όλοι εκείνοι οι ''σημαντικοί μου'' θα είναι δίπλα μου τη στιγμή που θα καλωσορίζω τον καινούριο..

Μα να..κάθομαι να ξαποστάσω μόνη σε ενα σπίτι που θα πλημμυρίσει σε λίγο απο χαρούμενες φωνές,γέλια και τραγούδια.Μόνη παρέα με τις φλόγες στο πυρακτωμένο τζάκι,μοναδικοί μάρτυρες στο ταξίδι μου στο χρόνο που μου έδειξε το σκληρό του πρόσωπο απο τότε που γεννήθηκε.

Δύσκολες στιγμές,αναποφασιστικότητα,απελπισία,διλήμματα..

Αυτές οι λέξεις αντιπροσωπεύουν ενα μεγάλο κομμάτι απο την πίτα του.Ενα μικρότερο αλλά εξίσου σημαντικό ήταν το κομμάτι της χαράς της αισιοδοξίας των ''όμορφων'' ανθρώπων και στιγμών..

Το βίντεο αναπαράγει την τελευταία πρωτοχρονιά με τους γονείς μου,εδω στο ίδιο σπίτι.

Μα ξέρεις, δεν σφίγγεται πια η ψυχή μου,όπως τον πρώτο καιρό.Μαλάκωσαν οι γωνίες της θύμησης..

Είμαι απλά τόσο χαρούμενη που τους βλέπω ξανά.Είμαι τόσο χαρούμενη που έζησα μαζί τους εκείνη την τελευταία πρωτοχρονιά.

Και νομίζω οτι αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό εφόδιο που θα πάρω μαζί μου στο σπιτικό του καινούριου χρόνου.Δεν θα στέκομαι στο παρελθόν.Θα νιώθω ευγνωμοσύνη για ότι και όσο έζησα πράγματα,ανθρώπους,καταστάσεις.

Θα τινάξω απο τα ρούχα μου τη σκόνη της συνήθειας και θα κάνω βουτιά στη θάλασσα του αγνώστου-καινούριου,που ξεδιπλώνεται μπροστά μου..

Εύχομαι σε 365 ημέρες απο τώρα να νιώθω τυχερή που έσπασα τις αλυσίδες μου..

Ελεύθερη και ανακουφισμένη που έζησα έτσι όπως ήθελα..

Σε λίγες ώρες απο τώρα,όλοι θα τραγουδήσουμε''πάει ο παλιός ο χρόνος''και θα υποδεχθούμε εναν ολοκαίνουριο,φρέσκο με καινούριες ευχάριστες εκπλήξεις για όλους μας.Ας τον καλωσορίσουμε με καθαρή ψυχή,αγνά συναισθήματα και αγαπημένους ανθρώπους γύρω μας..

Βάλε το αγαπημένο σου κραγιόν,όλη την καλή σου διάθεση και ετοιμάσου για το ρεβεγιόν της χρονιάς..

Σου στέλνω ενα μεγάλο φιλί και μια ζεστή αγκαλιά..

Καλή χρονιά!!

#fmsphotoaday

Merry and Bright... X-mas Days!

Σήμερα επιβεβαίωσα τις σκέψεις που κάνω αρκετά συχνά, για να δώσω λίγη ελπίδα στον εαυτό μου. Ότι στο οτιδήποτε μπορείς να δώσεις λάμψη, χαρά και αν κάτι ή κάπου δεν μπορείς να έχεις αυτό που πραγματικά ονειρεύεσαι, να δημιουργείς αυτό που έχεις τώρα στα χέρια σου με τρόπο που θα μοιάζει σε εκείνο που θα ήθελες. Και ύστερα από λίγο μπορεί να έρθουν όλα όπως τα θέλεις.

Δεν μου άρεσαν ποτέ τα πρέπει. Ούτε να τα ακολουθώ, ούτε να τα λέω, ούτε να τα γράφω. Όμως νιώθω αυτές τις ημέρες που διανύουμε όλα τα "πρέπει" που έχω αφήσει πίσω μου, να έρχονται μπροστά μου. Να θέλουν να χωθούν στη παλάμη μου με το ζόρι. Να με τραβήξουν προς τη διαδρομή που έχουν ορίσει και 'συσκεφθεί' για μένα.

Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι  πάντοτε άσχημα τα πρέπει τελικά. Χρειάζεται να περάσουμε από το σπίτι τους. Να γίνουμε πιο δυνατοί όταν βγούμε από την πόρτα. Και αυτό που μένει από την μέχρι τώρα εμπειρία μου μαζί τους είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ να βρούμε τους τρόπους ψάχνοντας μέσα μας ή γύρω μας να χαμογελάμε, να είμαστε ευχαριστημένοι. Δεν είναι κακό να κάνουμε υπομονή μαζί τους. Θα έχουμε τη γνώση όταν όλα θα έχουν περάσει και θα έχουν βρει το δρόμο που αναζητούσαμε από την αρχή.

Και να θυμάσαι ότι... πρέπει να φωτίζεις τις μέρες σου. Επιτακτική ανάγκη για αυτές που έρχονται. Να εθιστείς στη τρέλα.

Να τα βλέπεις όλα αλλιώς.

Να τους βάζεις αγάπη.

Ήρθε το Πάσχα...

Από μικρή μου είχαν μάθει ότι το Πάσχα έρχεται όταν όλα γύρω ανθίζουν. Παίρνουν χρώμα και τότε σαν κάτι μαγικό, η ψυχή μας ηρεμεί... συμπλήρωσα με τα χρόνια!

Κάθε γιορτή έχει να σου δώσει κάτι. Εκτός από καινούρια ρούχα που συνηθίζεις να ξεσηκώνεις από κάθε ελκυστική βιτρίνα, έχει να σου προτείνει "να αφήνεσαι...", πότε κάτω απ'τα γεμάτα λαμπιόνια δέντρα ακούγοντας τη μουσική των Χριστουγέννων, πότε σε εκείνο το τρελό ξεφάντωμα παριστάνοντας τον ήρωα που θα ήθελες για λίγο να είσαι όταν κοντοζυγώνουν οι Απόκριες και πότε με μελωδίες που ίσως κάποιους να τους βρουν αν πλησιάσουν και ίσως άλλους να τους συνοδέψουν απλώς και μόνο μέσα στις καρδιές τους.

Με χρώματα και κορδέλες με βρήκε φέτος η Μεγάλη Δευτέρα. Να προσπαθώ να σκεφτώ τι λαμπάδα θα ταίριαζε στον καθένα να κρατά.. αυγά και σοκολάτες να έχουν κάνει αυλάκι γύρω μου και μια αίσθηση μέσα μου να μου λέει να "γαληνέψω". Άσε όλα τα υπόλοιπα να τρέχουν.. και κοίτα μέσα σου να βρεις την Ανάσταση της καρδιάς σου, την αγάπη που θα σε φέρει πιο κοντά σε όλα.

Υποδέξου όλες τις άγιες αυτές ημέρες με απλότητα και άσε το φως να "σφηνώσει", όπως και όλα εκείνα τα βελούδινα πολύχρωμα παπάκια στο καλάθι σου!

εποχές με... "ατόφιο χρυσάφι"!

Ο καιρός, η παρέα, τα γκρίζα σύννεφα και μια δειλή αφορμή ήταν αρκετά για να φέρουν στα χείλη μας τραγούδια μιας περασμένης εποχής. Εκείνης που ήθελες να βάλεις το "πικ απ" ή το κασετόφωνο δυνατά, να σηκωθείς στο ξύλινο καναπέ και να χορεύεις τραγουδώντας σαν μια σταρ των τότε υπέρλαμπρων μπουζουκιών. Τότε που περίμενες μια μουσική εκπομπή να δεις τα νέα video clips και αν ήσουν τυχερός ολόκληρο το τραγούδι. Που οι ήχοι είναι πλημμυρισμένοι από εικόνες, για καθένα τραγούδι και διαφορετική ανάμνηση... και μπλεγμένα όλα μαζί στα αγαπημένα του μυαλού ή στις αφιερώσεις κάποιου λευκώματος. Δίσκοι, κασέτες αλλά και τα πιο "χρυσά" από τα cd. Στη βιβλιοθήκη, στο ράφι δίπλα στα κρυστάλλινα ποτήρια ή καταχωνιασμένα στο κουτί με όλα τα "ανεκτίμητα" αντικείμενα.

Ευτυχώς που η βροχή καθαρίζει κάπου κάπου το τοπίο..

"Μακιγιαρισμένοι φόβοι"...

Έχθες ένα "κομμάτι" μου παραβρέθηκε στη παρουσίαση του βιβλίου "Μακιγιαρισμένοι φόβοι" του Γρηγόρη Αρναούτογλου μετά από πρόσκληση του ίδιου και ως γνωστή βιβλιοφάγος... δεν θα μπορούσα να μη το παρακολουθήσω με την παρέα μου. Μίλησαν γνωστοί και φίλοι του Γρηγόρη μέσα από βίντεο για φόβους τους καθώς και εκείνος, εξήγησε πολλά από αυτά που αναφέρει και μέσα στο βιβλίο. Απο μια γρήγορη ματιά σε αυτό, θα σου πω πως δεν θα πιάσεις τον εαυτό σου να διαφωνεί μαζί του... καθώς παράλληλα θα σκεφτείς δικές σου ιστορίες, αλλά και καταστάσεις γνωστών σου και τελικά θα αναρωτηθείς αν αξίζει να ζουμε με φόβους καλά... μακιγιαρισμένους ή απλώς με ένα υγρο μαντιλάκι ντεμακιγιάζ να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτούς.
Και μόνο ο τίτλος του βιβλίου του με κάνει να σκεφτώ πολλά απο αυτά που ίσως άθελα μου μακιγιάρω καθημερινά...

Καλό σας απόγευμα!

my valentine...

Ακόμα και αν δεν πιστεύεις στον Άγιο Βαλεντίνο, σήμερα είναι μια μέρα αφιερωμένη στην αγάπη και αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς..Ακόμα και αν δεν έχεις αγοράσει ούτε ενα λουλούδι, δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου στην ''ενέργεια'', που σου χαρίζει απλόχερα τούτη εδω η μέρα, που είναι αφιερωμένη στο άλλο σου μισό!

Σε εκείνο το πρόσωπο που περίμενες, όλη σου τη ζωή.Που γκρέμισε κάστρα και τα έβαλε με χίλιους δράκους, για να κερδίσει μια άκρη στη καρδιά σου!Για εκείνον που οι λέξεις, βγαίνουν αβίαστα, όχι απο τα χείλη αλλά απο την καρδιά και γίνονται ροζ συνεφάκια και στολίζουν τον ουρανό της υπόλοιπης σου ζωής..Γιατί ο έρωτας, η αγάπη, είναι αγνή και απλή.Συνεχίζει να υπάρχει, ανεξάρτητα απο συνθήκες και καταστάσεις.Ανεξάρτητα απο ''θέλω'',''πρέπει'' και ''μη''..

Γιατί απο τη στιγμή που θα συναντήσεις τα μάτια του, ένας νέος δρόμος, θα ξεδιπλωθεί μπροστά σου, για να σου θυμίσει οτι αυτόν που περίμενες και χρειαζόσουν, μια ζωή, στέκεται εκεί μπροστά σου..
Μη φοβηθείς, όμως , να ανοίξεις διάπλατα την πόρτα της καρδιάς σου!Γιατί απλά ξέρεις οτι είναι η στιγμή που το σύμπαν συνομώτησε υπέρ σου και όλα αυτά που είχες ονειρευτεί, είναι ζωγραφισμένα μέσα στα μάτια εκείνα, που σε κοιτάζουν με λατρεία...
Όλα αυτά που χρειάζεσαι και θέλεις ,σου τα έφερε, ο βαλεντίνος σου..
Αφιέρωσε του, λοιπόν το τραγούδι του και ένα όμορφο χαμόγελο σε πείσμα... όσων γίνονται τριγύρω!

Eγω..και ο Χόρχε!

Συνήθως πρώτα γράφω και μετά βρίσκω τον κατάλληλο τίτλο.Αυτόν που θα έρθει και θα ''στολίσει''τις σκέψεις μου.Μα σήμερα, δεν ξέρω γιατί,αλλά πρώτα μου βγήκε ο τίτλος και ήρθε και στρογγυλοκάθισε μέσα στο μυαλό μου..και με πιέζει να γράψω..να σου πω..
''Εγω..και ο Χόρχε!''
Οφείλω να κάνω μια παρένθεση και να σε πάω μερικά χρόνια πίσω, για να αιτιολογήσω και να δώσω νόημα...

Σαν παιδί,δεν με ενδιέφεραν και τόσο τα παιχνίδια.Αν μου έλεγες να επιλέξω το δώρο που θα με έκανε ευτυχισμένη, θα σου έλεγα:''ενα ωραίο βιβλίο''.Απο αυτά που έχουν πολλές σελίδες, χρωματιστές με εικόνες,που σου ερεθίζει τη φαντασία και σε βάζει σε σκέψεις..''πως θα ήταν..αν..''
Καμιά φορά, ντρεπόμουν και να το ομολογήσω στον εαυτό μου..Μα τι σόι παιδί είσαι, που δεν σε ελκύουν οι κούκλες και τα επιτραπέζια??Πάντα μου άρεσε να βάζω τη φαντασία και το μυαλό μου, να φτιάξει εικόνες, ιστορίες, όμορφο τέλος..

Και πάντα, όταν είχα την επιλογή, έβαζα τις κούκλες μου στη σειρά και τους διάβαζα και τους διάβαζα, αλλάζοντας φωνές και γεγονότα..
Και όταν μεγάλωσα, οι επιλογές μου, ήταν οι ίδιες..Βιβλία και άλλα βιβλία..να μη χορταίνει η ψυχή και η καρδιά μου..Αν μου έλεγες τι θα έπαιρνα μαζί μου σε ενα έρημο νησί ή τί -υλικό αγαθό-θα έσωζα σε περίπτωση πυρκαγιάς, θα σου έλεγα..τί άλλο? μα τα βιβλία μου, φυσικά!!
Κάποια είναι χαραγμένα για πάντα μέσα μου και τα διαβάζω ξανά και ξανά..και πάντα κάτι άλλο, κάτι περισσότερο ξεφυτρώνει απο τις σελίδες τους..

Κάποια άλλα,είναι λίγο παραμελημένα..αφημένα στην άκρη,με σελίδες τσαλακωμένες,κάποια άλλα με υπογραμμισμένες σκέψεις,λέξεις,συναισθήματα..
Μα όλα έχουν και μια ιστορία να σου πούν..
Έτσι και τώρα..το σύμπαν ''συνομώτησε'', και βρέθηκε στο δρόμο μου..ο Χόρχε..
Τώρα, αυτή την περίοδο της ζωής μου,που τον χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο..
Αν δεν ξέρεις ποιός είναι ο ''Χοντρός'', τότε χάνεις..

Θα μοιραστώ μαζί σου,τα λόγια που λέει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο ενός απο τα βιβλία του:''..Πάντα υποστήριζα οτι τα βιβλία μου αποτελούν, απλώς ενα υλικό, για το νου, οτι βοηθούν τον αναγνώστη να στοχαστεί για τον κόσμο και τον εαυτό του, να σκεφτεί τι δρόμο έχει χαράξει στη ζωή με όσα έκανε και όσα δεν μπόρεσε να κάνει, να αναλογιστεί όλα όσα συνέβησαν και πάνω απο όλα, πού οδηγείται ο ίδιος και πού θα ήθελε να οδηγηθεί..Το μόνο πράγμα που θέλω, είναι τα βιβλία μου, να μπορέσουν να γίνουν δρόμος για κάποιους,επιβεβαίωση για κάποιους άλλους, αφορμή για όσους θέλουν να βρούν μια σύντομη διέξοδο, να ξεφορτωθούν ενα βάρος, να δουν με νέα μάτια κάποιο παλιό τους πρόβλημα..''(Ιστορίες να σκεφτείς, Χόρχε Μπουκάι)

Αν ανήκεις σε κάποια απο τις παραπάνω κατηγορίες, τότε καλωσήρθες στη παρέα..Μην διστάσεις να αφεθείς στις ιστορίες του διάσημου ψυχοθεραπευτή και θα δεις όλα ξαφνικά να αλλάζουν..μέσα απο παραμύθια που''κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε οι μεγάλοι''...
Σε ευχαριστώ, Χόρχε!


(photos from weheartit)

Tα μαθητικά χρόνια!

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. 

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι… περνούσαν με την αναμονή… Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά… Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση… Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα… Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους… Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε… Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τί φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..

trelokouneli.gr

(το κείμενο αυτό το αντέγραψα απο το ''www.dejavu.gr''..και είναι αφιερωμένο σε αυτούς που είναι γεννημένοι απο το 1950- 1980!)

Μέρες αγάπης...

Να αγαπάς αυτούς που πραγματικά σ' αγαπούν.

Να συχωρέσεις αυτούς που σε πλήγωσαν.

...και να είσαι εκεί για να τους δείξεις ότι έκαναν λάθος!

Να κρατήσεις γύρω σου μόνο αυτούς που σε ζεσταίνουν στο σώμα και στην ψυχή. Και να 'χεις πάντα λίγο ακόμα να τους δώσεις.

Να μάθεις να δίνεις άλλη μια ευκαιρία, σε ότι τρώει την καρδιά σου εκεί που ο εγωισμός ξεπηδά...

Να ανεμίζεις κάθε πρωί τα όνειρα που έχουν φωλιάσει όλη τη νύχτα στο μαξιλάρι σου.

Να γνωρίσεις καινούρια πράγματα.

Να είσαι περήφανος γι αυτά που έχεις.

Και μη ξεχνάς να χαμογελάς!!!!

What a wonderful world...

Σήμερα θέλω να διαβάσεις πατώντας το play. Άφησε τη σκέψη σου να ξεχυθεί στο κενό... Με αφορμή αυτό το τραγούδι, θέλω να σου υπενθυμίσω πόσο υπέροχος είναι αλλά και μπορεί να γίνει ο κόσμος! ίσως να χρειάζεται μόνο λίγη επιπλέον χρυσόσκονη.

Να ξεκλειδώσεις την ευτυχία σου ή να ψάξεις, να τη συνθέσεις απ'την αρχή... με ότι έχεις στα χέρια σου αυτή τη στιγμή και ο,τι αγαπημένο έχει απομείνει γύρω σου. Να παρατηρήσεις προσεκτικά το καθετί που μέχρι τώρα ίσως να μην έδινες σημασία.

Ακούς τόσα πολλά και κάθε μέρα εύχεσαι να είναι λιγότερο... κακή απ'τη προηγούμενη και δε σε αδικώ. Όμως μερικές φορές αρκεί να το πιστέψεις και... όλα καλά θα σου πάνε. Νομίζω ότι περιμένουμε καρτερικά να το ακούσουμε από όποιον μπορεί να το πει περισσότερο πειστικά.

Να γραπωθούμε, με όση δύναμη και ζωντάνια έχουμε σαν να είναι η τελευταία σωτήρια λέμβος του Τιτανικού. Η διάθεση σου, η δική μου, ακόμα και αυτού που δεν καταλαβαίνει και πολλά.... αιωρείται και μπερδεύεται με τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, μα στο λέω.... δεν θα πέσει!

Αυτό το λίγο μέσα σου... ελπίζει και κάπου κάπου εύχεται, κάνει όνειρα. Φοβάται να εκμυστηρευτεί ότι εσύ "θα χτίσεις τον δικό σου παράδεισο.... σιγά σιγά..." Μη κυνηγάς να το κρύψεις. Αφησέ το και ύστερα θα σου εκμυστηρευτώ κι εγώ το τρελό μου όνειρο!

Κλείσε τα μάτια... και μπορεί όταν τ'ανοίξεις να έχεις βρει τα μαγικά πινέλα που θα ζωγραφίσεις όπως θέλεις τον κόσμο σου!

Η ζωή όπως θα έχεις διαπιστώσει έχει και εκπλήξεις. Ευχάριστες εκπλήξεις. Καλύτερα να γραπωθείς από αυτές. "Να είσαι δυνατή ο,τι και αν συμβεί" είπα σε έναν δικό μου άνθρωπο τελευταία... και το φώναξα ύστερα δυνατά μέσα μου, καθώς παράλληλα σκεφτόμουν "τι όμορφο και αγνό έχω ακόμα φυλαγμένο στη ψυχή" όλο και κάτι βρήκα....

....and i think to myself, What A Wonderful World!

Χριστούγεννα... σαν ταινία!

Από μικρή με θυμάμαι, τις μέρες που έκλειναν τα σχολεία, να παίρνω τι κουβέρτα, να διαλέγω μια καλή θέση στον καναπέ και να παρακολουθώ με παρέα φρέσκα κεικ και μελομακάρονα ο,τι χριστουγεννιάτικο καρτουν παιζόταν! Τον καλόκαρδο Μίκι Μαους, τον γκρινιάρη Σκρούτζ, τα ατίθασα σκιουράκια και όποιο άλλο επετειακό στόρυ μπορείς να φανταστείς...
Εσύ ποια ταινία θυμάσαι;

πες μου ότι δεν ήμουν η μόνη...
Φέτος θα ψάξω και πάλι για αυτές τις μικρές απολαυστικές ταινίες και κάθε φορά που θα θέλω κάτι ευχάριστο να δω, θα παίρνω πάλι τη γνωστή θέση μπροστά στο τζάκι αυτή τη φορά...
Σηκώνει πολλούς κουραμπιέδες και μελομακάρονα η μέρα :) τι λες;

...protect yourself!

Αυτή η ημέρα είναι από εκείνες που με πιάνει μια ανατριχίλα... λεω "θα συμμετάσχω" και εύχομαι αμέσως να μη συμβεί ποτέ σε κανέναν άλλο. Και πάντα έχω στο μυαλό ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί τουλάχιστον για όσους ξέρω... ότι κάποιος πολύ μακριά μας "αργοσβήνει".. μερικές φορές μάλιστα για μένα αυτός μένει και σε άλλο πλανήτη (εκεί που μαζεύονται όλες οι θανατηφόρες αρρώστιες), είναι εξωγήινος ή είναι κάποια μηχανή.
Όμως ξέρω ότι δεν είναι έτσι!

Υπάρχει ανάμεσα μας, αυτός ο "κάποιος" που προσβλήθηκε από τον ιό, ο "κάποιος" που φοβάται περισσότερο να το παραδεχτεί από ότι για την ίδια του τη ζωή, ο "κάποιος" που τον δείχνουν με το χέρι ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια που οι ειδικοί διατυμπανίζουν πως δεν θα πάθουμε τίποτα με τη χειραψία... όμως για σκέψου... να σου έλεγε ο φίλος σου ότι είναι φορέας του HIV, ίσως να δίσταζες μερικά λεπτά μέχρι να του ανοίξεις και πάλι την αγκαλιά σου.

Μια ταινία που με είχε αγγίξει είναι η "Φιλαδέλφεια" με τον Τομ Χανκς, όπως και μια αληθινή ιστορία που είχα διαβάσει στο cosmopolitan χρόνια πριν..
Κάποιος οροθετικός δημιούργησε σχέση με μια κοπέλα, παραλείποντας της το πιο σημαντικό... ότι είναι φορέας. Όταν μετά απο χρόνια και αφού είχαν χωρίσει της το είπε... εκείνη άρχισε να ειδοποιεί όλους τους συντρόφους που είχε μετά από εκείνον και αντίστοιχα οι σύντροφοι τις κοπέλες που είχαν σχέση. Πόσο δύσκολο τελικά είναι να συμβεί και στον διπλανό μας?

Αυτό που σου προτείνουν οι ειδικοί είναι απλώς να προφυλάσσεσαι, να προσέχεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου... και μη φοβάσαι να το δεχτείς όσο σοκαριστικό και αν είναι, αλλά και να ανοίξεις την αγκαλιά σου σε αυτόν που θα σε έχει ανάγκη!!

το δέντρο που έδινε..

''Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μηλιά..κι αγαπούσε ενα αγοράκι..'' αυτή είναι η αρχή απο το πιο απλό και συνάμα δυνατό και υπέροχο παραμύθι που έχω διαβάσει..

Τρυφερό όσο μια παιδική αγκαλιά και συγκινητικό,πάντα ,με κάνει να δακρίζω, μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης..Περιγράφει την αγάπη  με τη μορφή που πρέπει να έχει, την αγνή αγάπη που μόνο τα παιδιά μπορούν να δώσουν, απλόχερα και χωρίς αντάλλαγμα.

.Λένε ''σ'αγαπάω''και εννοούν αυτές τις δυο λέξεις, με όλη την δύναμη της ψυχής τους..Εμείς οι μεγάλοι λέμε''σ'αγαπάω'' και εννοούμε :( σ'αγαπάω γιατί με αγαπάς...σ'αγαπάω, όταν και για όσο μ'αγαπάς και εσυ..σ'αγαπάω γιατί μου δίνεις αυτά που θέλω..) Έχουμε μάθει και γευτεί όλοι τη μοναξιά  και τον πόνο ,που έχει το δόσιμο..Σ'αυτή την ιστορία όμως, μαθαίνουμε να ρισκάρουμε..Να ρισκάρουμε, το αληθινό δόσιμο, χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή...

Ας μάθουμε την αγάπη απο την αρχή και ας αγαπήσουμε όπως όταν είμασταν παιδιά..

Ας διαβάζουμε πότε πότε , αυτό το υπέροχο παραμύθι, του μοναδικού Σελ Σιλβερστάιν..για να μην ξεχνάμε..

(''Το Δέντρο Που Έδινε''- Σελ Σιλβερστάιν-

Εκδόσεις-ΔΩΡΙΚΟΣ)

sweet dreams..!!

Πόσες φορές έχεις ακούσει ενα τραγούδι και έχεις αφήσει ενα δάκρυ να κυλήσει,σκουπίζοντάς το βιαστικά, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα της δυναμικής,τέλειας γυναίκας που μπορεί και τα βγάζει πέρα  όλες τις φορές?

Πόσες φορές έχεις κλείσει τα μάτια και έχεις ταξιδέψει ? Πόσες φορές έχεις ονειρευτεί, ποθήσει,προσπαθήσει..για το άπιαστο, το μοναδικό?

Πόσες φορές έχεις ντύσει τους στίχους ενός τραγουδιού,με εικόνες,χρώματα,βλέμματα,λέξεις που πέθαναν,πριν καν γεννηθούν?

Και πόσες φορές,τα πιο απλά λόγια,μπορούν να σε κάνουν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο,αρκεί να είναι αφιερωμένα?

Μαζί με την καληνύχτα μου,σου αφιερώνω και το τραγούδι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει λίγο δυνατότερα...φιλιά!!

''you will never know,i will never show..what i feel, what i need from you...''

μια λέξη....

....''Αν είχαμε δυο ζωές,δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα..Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα...Θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα,σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε στη δεύτερη....

..Αν πεθαίναμε δυο φορές,είναι σχεδόν βέβαιο οτι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα απο την πρώτη...Δυστυχώς..δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μια και μάλιστα μικρής διάρκειας.Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μια φορά...Χωρίς πρόβα,χωρίς δόκιμη...

...Γιαυτό,πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για εμάς τους ίδιους και για όσους αγαπάμε...''

( απόσπασμα απο ενα αγαπημένο μου βιβλίο..''Όλα σου τα ΄μαθα, μα ξέχασα μια λέξη.'' του Δημήτρη Μπουραντά, απο τις εκδόσεις Πατάκη..)