Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Tα μαθητικά χρόνια!


Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας


Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι… περνούσαν με την αναμονή… Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά… Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση… Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα… Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους… Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε… Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τί φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..


trelokouneli.gr

(το κείμενο αυτό το αντέγραψα απο το ''www.dejavu.gr''..και είναι αφιερωμένο σε αυτούς που είναι γεννημένοι απο το 1950- 1980!)

9 σχόλια:

Sofi Moukidou είπε...

polu wraio post!
an k emena ta foithtika ta hronia htan ta kalutera!

Kiki Aposeki είπε...

Δεν μπορούσε να το περιγράψει πιο ρεαλιστικά!!! Γεννήθηκα τη δεκαετία του '80 και δεν υπάρχει κάτι στη συγκεκριμένη ανάρτηση να μην το βίωσα έτσι ακριβώς!!! Πάντα ένιωθα τυχερή για τα παιδικά - εφηβικά μου χρόνια σε σχέση με τα παιδιά σήμερα! Είναι πολύ άδικο να ζεις την κάθε ηλικία έτσι ακριβώς όπως της αξίζει!!! Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!!!

Andria είπε...

Με πήγες πολλά χρόνια πίσω....γεννημμένη το 1977 έχω ζήσει αν όχι όλα τα περισσότερα από αυτά...επέλεξα να μείνω σε ένα χωριό 5 χιλιόμετρα από την πόλη μου...έχω ένα σπίτι με τεράστια αυλή και κάθε μέρα που γυρίζω από την δουλειά με περιμένει ο γιος μου ..βρώμικος από τα χώματα αλλά τόσο χαμογελαστός...και μου κάνει τόση εντύπωση όταν μας επισκέπτονται παιδιά που μεγαλώνουν σε πολυκατοικίες που προτιμούν να μείνουν μέσα στο σπίτι μπροστά στην τηλεόραση από το να βγουν και να ...αδελφωθούν με τη γη!!!

Litsa είπε...

Αχ κι εγώ εκεί μέσα είμαι! Πόσα σημάδια έχω από διάφορες αλητείες. Πόσα παιχνίδια, πόσες απολαύσεις με κορμιά γεμάτα ζωντάνια και νεύρο! Υπέροχα χρόνια!! Υπέροχο κείμενο!!

Lyriel Bee είπε...

Όμορφο .. ο καθένας μας θυμάται τα παιδικά του χρόνια με την πιο νοσταλγική διάθεση, ήταν τα χρόνια της αθωότητας μας ;)
Καλή σου μέρα φίλη μου *

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη!!!Είμαι και εγώ σε αυτήν την τόσο ανέμελη γενιά,που νομίζω ότι τα παιδικά μου χρόνια ήταν τα πιο όμορφα του κόσμου!!!! Και όταν καμιά φορά αναφέρω στον γιό μου πως γυρνούσαμε νύχτα στο σπίτι,με κοιτάζει με τόση απορία που νομίζει ότι του λέω ψέματα!!!Μακάρι τα παιδιά μας να ζούσαν την ανεμελιά και την αθωότητα την δικιά μας......

KaPaworld είπε...

το έχω ξαναδιαβάσει το κείμενο πριν καιρό και το έχω σώσει κάπου μέσα στον σκληρό μου δίσκο για να μπορώ να το ξαναδιαβάζω, ξανά και ξανά...γιατί είναι κι η δική μου ζωή εκεί μέσα και αυτό με κάνει να δακρύζω....για εμένα για τους φίλους που ήταν όλη μου η ζωή για τα παιδιά μου που θα πάρουν μόνο μια οσμή από τα χρόνια της αθωότητας μας....

PEPI είπε...

Στο χέρι μας είναι να μεγαλώσουμε ανθρώπους που θα έχουν αν όχι ακριβώς τις ίδιες αλλά ανάλογες αναμνήσεις!

Anastasia είπε...

Αχ τι ομορφο ποστακι! Πραγματικα ετσι ητανε, χωρις την τεχνολογια ζησαμε τα πιο ξεγνοιαστα παιδικα χρονια!

Επισης να σε ευχαριστησω ΠΑΡΑ πολυ για το σχολιο σου!Με συγκινησες ειλικρινα :)
φιλακια,
Αναστασια
http://natbeesfashion.blogspot.gr/

Δημοσίευση σχολίου

i ♥ comments