re-blog 5#...

"Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία."

Ένας άνθρωπος, που έχω διαβάσει αρκετά κείμενά του, με συνεπήρε με ένα ακόμα. Ο Μάνος Αντόναρος στο site της γυναίκας του, "είμαι μαμά" έγραψε ένα κείμενο με τίτλο "Φυλακή".

"....χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε ένα ηλιόλουστο διαμέρισμα.."
 

πόσες φορές δεν έφερες στο νου σου, ιστορίες που σου διηγήθηκαν για αγάπες που τελικά δεν ήταν όπως φαίνονταν... που δεν μάζευε ο ένας το πόνο του άλλου και δεν μοιράζονταν το ίδιο χαμόγελο. Μερικές φορές, τη στιγμή που μια φίλη μου μιλούσε για το προσωπικό της "δράμα" πότε με προβληματισμό και πόνο και πότε με αγανάκτηση, φανταζόμουν την αγάπη να βγάζει για λίγο τις πολύχρωμες "παντόφλες" της, για να ανακουφίσει τα μουδιασμένα πόδια της στο τζάκι... και έπειτα, αφού πρώτα τις άρπαζε κρυφά, να τις οδηγεί η "συνήθεια".

 

Για κάποιους καταφέρνει να "στηριχθεί" ξανά και μάλιστα καλύτερα. Για άλλους ψάχνει να βολευτεί σε καινούριες παντόφλες..

"...Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!» Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο."

Είναι όμορφο να αγαπάς με την ίδια δύναμη που αγαπιέσαι... και να γνωρίζεις ότι είσαι δυνατή να κάνεις το επόμενο βήμα... είτε μαζί, ή μόνη!

"Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα. Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;"

υγ1: αξίζει να διαβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο του Μάνου...

υγ2: αν θες να δεις τα προηγούμενα "re-blog" συγκεντρωμένα, πάτησε στην εν λόγω ετικέτα (που βρίσκεται στο τέλος κάθε ανάρτησης, δίπλα στα σχόλια)