το νησί...

Εδω και μέρες,βλέπω συνέχεια το ίδιο όνειρο..Ξυπνάω με μια απίστευτα πρωτόγνωρη ελαφρότητα..Όλες οι αισθήσεις μου,είναι σε επιφυλακή..Μην τυχόν και χάσουν τίποτα απο όλα τα καινούρια που βιώνω..Κάθε βράδυ,η ιστορία επαναλαμβάνεται..Το καρτποστάλ του μυαλού μου,συνθέτει την ίδια εικόνα..Και εγω γατζώνομαι πάνω της,παρακαλώντας να με αφήσει εκεί..Να με ξεχάσει πίσω όταν πάρει το δρόμο του γυρισμού..Να μείνω εκεί...στο δικό μου νησί......


''Mια ακόμη μέρα,φρέσκια σαν δροσερό φρούτο,ξεκινά.Ο ήλιος έχει ήδη πάρει το δρόμο που κάνει αιώνες τώρα και στέκεται εκεί ψηλά.Παίζει καμιά φορά με κανένα σκανταλιάρικο σύννεφο,σπρώχνοντας το λίγο πιο πέρα,γελώντας σιγανά.Η χρυσή άμμος,μου καίει τα πόδια,καθώς σέρνω με αργά,νωχελικά βήματα το σώμα μου.

Βγαίνω απο την ξύλινη καλύβα που είναι το καταφύγιο μου εδω και λίγες ημέρες και κλείνω βιαστικά τα μάτια,για να μπορέσω να συνηθίσω το λαμπερό φως..Παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να κλέψω και το παραμικρό μόριο του καθαρού αέρα..Nα μπορέσει να εισβάλει σε κάθε κύτταρο μου,χαρίζοντας απλόχερα, την ενέργεια του.Ενα χαμόγελο ικανοποίησης καρφιτσώνεται στο πρόσωπο μου..Το μαγιό μου,φιγουράρει πάνω στο ηλιοκαμμένο μου κορμί και ίχνη απο σταγονίτσες αλμύρας,διαγράφουν μονοπάτια.Ενας ζεστός αέρας παίζει με τα μαλλιά μου και το πρόσωπο μου είναι πιο λαμπερό και ξεκούραστο απο ποτέ..Αφήνω το βλέμμα μου να χα'ι'δέψει την παραλία μου..Είναι αυτή που ονειρευόμουν πάντα..Εκεί που θα ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου..

google images

Κατευθύνομαι χωρίς ίχνος βιασύνης προς την αιώρα μου.Σε αυτό τον επίγειο παράδεισο άλλωστε ο χρόνος πήρε σύνταξη..Το στομάχι μου διαμαρτύρεται.Πόσο θα ήθελα εναν παγωμένο χυμό,αυτή τη στιγμή..Η ηρεμία και η γλυκειά ζέστη της ημέρας που μόλις ξεκινά,με χαλαρώνουν..Αισθάνομαι ανάλαφρη.Ασφαλής.Ξένοιαστη.Όπως τότε που βρισκόμουν κουλουριασμένη μέσα στη μήτρα της μητέρας μου...Ένα μικρό κύμα,γλύφει τα πόδια μου..Μμμ..ενα δροσερό μπάνιο,είναι οτι πρέπει αυτή τη στιγμή..Το κρύο νερό,αναλαμβάνει να ξυπνήσει το σώμα μου..Κολυμπώ για αρκετή ώρα..Ούτε και εγω δεν ξέρω πόση..Ανανεωμένη,βγαίνω απο τη θάλασσα,με μια γεύση αλμύρας στα χείλη..Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει τούτος εδω ο τόπος;Μια υποψία δροσιάς κατεβαίνει τρέχοντας απο τη ραχοκοκκαλιά μου..όλα τα όμορφα συναισθήματα,πασπαλισμένα με μια παράξενη γλύκα,αγκαλιάζουν τώρα το σώμα μου..''

google images

..και με αυτή την υπέροχη αίσθηση .ξυπνάω το πρωί..
Θα ορκιζόμουν οτι έχω ακόμη την αλμύρα εκείνης, της στερνής βουτιάς στα χείλη..Θα ορκιζόμουν οτι αισθάνομαι ακόμη τα χάδια του ήλιου..και κάπως έτσι,ξεκινά η μέρα μου..Και κάπως έτσι,έρχομαι ενα βήμα πιο κοντά στο πολυπόθητο καλοκαίρι,που φέτος πιο πολύ απο τις άλλες φορές αναζητώ τη συντροφιά του..Ο χειμώνας που πέρασε,ήταν βαρύ παλτό στους ώμους μου..Μα ορκίζομαι οτι αυτό το καλοκαίρι,θα το ζήσω πιο έντονα απο ποτέ..Θα γευτώ και τη τελευταία σταγόνα του και θα το αφήσω να με ξελογιάσει..Και αν κάποιες φορές μείνω λίγο πίσω και χάσω τον προσανατολισμό μου,θα αφήσω τη πυξίδα της ζωής μου,να μου δείχνει το δρόμο..Και τότε,θα γυρίζω νοερά το βλέμμα μου σε εκείνο το νησί..στο δικό μου νησί..