Υ...όπως υπάρχω...

Υπάρχουν φορές που απο το μυαλό μου περνάνε όλοι αυτοί που γνωρίζω.Οι άνθρωποι που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου,αλλά και οι άλλοι, οι κομπάρσοι της.Αυτοί που γνώρισα για λίγο αλλά με απασχόλησαν πολύ.Προσπαθώ λοιπόν να τους τοποθετήσω σε κατηγορίες.Οι ευαίσθητοι,οι δυναμικοί,οι χαρούμενοι,οι αισιόδοξοι..και η λίστα συνεχίζεται.Πολλές φορές λοιπόν,η λίστα με τους περισσότερους,είναι αυτή που έχει σαν τίτλο τη λέξη :''υπάρχω''.Αυτοί που έχουν βολευτεί στην καθημερινότητα τους και δύσκολα αλλάζουν σελίδα.''που να τρέχω τώρα..καλά δεν είμαι και εδω;..γιατί, τι μου λείπει;...''και οι δικαιολογίες συνεχίζουν το ταξίδι τους...και βουλιάζουν στη θάλασσα της καθημερινότητας,που στις περισσότερες περιπτώσεις,μάλλον μοιάζει με κινούμενη άμμος..λίγο να σηκώσεις το βλέμμα και σε ρουφάει ολοένα και πιο πολύ..Δεν τους κατηγορώ,όμως.Είναι δύσκολο να πετάξεις απο πάνω σου τη συνήθεια που έχει γίνει ενα με το δέρμα σου..αν προσπαθήσεις να την βγάλεις,θα είσαι σίγουρη οτι θα πονέσεις..και υπομένεις..και κοιτάς αλλού..ξεχνάς πως έμοιαζες αρχικά.Ξεχνάς οτι είσαι φτιαγμένη απο αστερόσκονη.Είσαι φτιαγμένη απο όνειρα,ελπίδα,προσδοκίες..Πιστεύεις οτι δεν αξίζεις να πας παραπέρα..Να κάνεις ενα βήμα λίγο πιο έξω απο το χώρο σου.Απο το χρυσό κλουβί που κάποιοι σε έβαλαν.Για να σε καμαρώνουν και να σε επιδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία..Σκέψου όμως τι θα συμβεί,αν κάποιος ξεχάσει την πορτούλα ανοιχτή!..Τότε μη διστάσεις..είναι η ευκαιρία που περίμενες..άπλωσε τα φτερά σου και πέταξε..Θυμήσου οτι δεν φτάνει μόνο να ''υπάρχεις'',αλλά να ''ζεις''...

υ.γ.η πρόκληση των 24 ημερών..πλησιάζει στο τέλος της,αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσεις και εσυ..