κεφάλαιο δεύτερο..

( Δεν είχε κατάθλιψη.Σίγουρα αυτό δεν ήταν κατάθλιψη.Ακόμη και αν δεν μπορούσε να γράψει υπήρχαν άλλα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει..)

ναι,αλλά τι άραγε;
αν όλη της η ζωή ήταν συμπυκνωμένη μέσα σε στίχους και σειρές,πόσο ξένη θα αισθανόταν έξω απο το συνηθισμένο κόσμο του κιτρινισμένου χαρτιού;

(άναψε ενα τσιγάρο και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.''Μέχρι εδω ήταν'',είπε δυνατά,''σιχαίνομαι το γράψιμο''..)

ανήμπορη καθώς ήταν να συλλάβει μια έμπνευση της προκοπής,έψαχνε τρόπους προσωρινούς να ξεγελάσει τη μοναξιά της...και ξαφνικά συνέβη..

(ενας τύπος με ξεπλυμένα μαλλιά ξεκόλλησε απο το μπουλούκι της στάσης και την πλησίασε..μουρμούρισε μια φράση στα αγγλικά και αυτή νόμισε οτι κάτι ήθελε να της πουλήσει.''Να νιώθεις μπλε,να ντύνεσαι κόκκινα'',είπε εκείνος και έκανε μια μικρή υπόκλιση.Όμως αυτή φορούσε πάντα μαύρα...)

κάθησα για μια στιγμή και σκέφτηκα..Πόσες φορές άραγε τα ρούχα που φοράει η ψυχή μου,έχουν μαύρο χρώμα;Και πόσες φορές,προσπάθησα να τα βάψω κόκκινα;

(..το πλοίο περνούσε τώρα ανάλαφρο,διασχίζοντας το ακίνητο τοπίο.Της ήρθε να κλάψει πάλι.Προχώρησε κι άλλο,κι άλλο,και βγήκε απο την κορνίζα αφήνοντας τη θάλασσα εγκλωβισμένη στον πίνακα..)

μετά απο αυτές, τις υπέροχα διαλεγμένες λέξεις,τι θα μπορούσα άραγε εγω να προσθέσω;


υ.γ/ οι φράσεις μέσα στις παρενθέσεις είναι απόσπασματα απο το βιβλίο''να νιώθεις μπλε,να ντύνεσαι κόκκινα''-Ερση Σωτηροπούλου.

υ.γ.θέλεις να δεις εδω πως ξεκίνησαν όλα;