Α-γέλαστη πολιτεία...

"Μία φορά κι εναν καιρό ήταν μια πολιτεία
που απ'όλες εξεχώριζε σ' ολόκληρη τη χώρα,
μια πολιτεία όμορφη μα πάντα λυπημένη,
οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,
δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει.

Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,
η καλημέρα ακριβή σαν να 'τανε χρυσάφι,
ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,
ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,
της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία."

“του Δεκέμβρη η μέρα... καλημέρα, καλησπέρα” έλεγαν οι παλιότεροι, καθώς κάπου στα μέσα του μήνα είναι η πιο κρίσιμη καμπή στον ετήσιο κύκλο του φωτοδότη μας, του ήλιου!

Και αυτό γιατί τότε ο ήλιος βρίσκεται στο πιο μακρινό σημείο από τη γη, όπου οι αχτίνες του πέφτουν όλο και λιγότερες ώρες κάθε μέρα...

Στο βιβλίο “οι 12 μήνες” αναφέρεται χαρακτηριστικά: Το Δεκέμβρη οι άνθρωποι αρχίζουν να φοβούνται στο βάθος της καρδιάς τους μην τύχει και χαθεί ο ήλιος για πάντα... όμως τότε ακριβώς, ξαναπαίρνει το δρόμο του προς τη γη... ξαναγεννιέται!

“το φως μάχεται με το σκοτάδι”

Το διάστημα ανάμεσα στα Χριστούγεννα και στα Θεοφάνια, που είναι οι μεγαλύτερες νύχτες του χρόνου, κυκλοφορούν πάνω στη γη οι γνωστοί καλικάτζαροι, υπερασπιστές του σκότους. Μαύροι, κουτσοί, ελεεινοί, με κάθε λογής κουσούρια.

"Βγαίνουν τη νύχτα και γυρνούν και κάνουν χίλιες τρέλες,

στους δρόμους και στα μαγαζιά μπερδεύουν τις ταμπέλες.
Γλιστράνε μες στα σπιτικά από τις καμινάδες
και μαγαρίζουν τα γλυκά που φτιάνουν οι κυράδες...."

Όλο το χρόνο πριονίζουν το δέντρο που κρατάει τη γη και όταν δεν μένει παρά μια κλωστίτσα για να χαλάσει ο κόσμος, την παραμονή των Χριστουγέννων.... ξαναγεννιέται το δέντρο, ο ήλιος μας.

"...να πελεκάνε αιώνες τώρα το δέντρο που στηρίζει τον απάνω κόσμο και να το ρίξουν χάμω –πλαφ!- σαν άδειο μπαλόνι. «Χο, χο, χο!»

Κόβε πριονάκι μου κι η ώρα πλησιάζει.Χριστούγεννα ζυγώνουνε... το αίμα μας και βράζει!Οι κακοί άνθρωποι τους φοβούνται και τους σιχαίνονται, γιατί η ασχήμια των καλικάντζαρων τους θυμίζει τη δικιά τους την ασχήμια. Οι καλικάντζαροι πάλι το έχουν υπόψη τους και αυτούς ειδικά τους ανθρώπους διαλέγουν πάντα για να τους κάνουν τα νεύρα φυτίλια"

Τότε οι καλικάτζαροι τραβούν και πάλι το δρόμο τους και ροκανίζουν απ΄την αρχή το δέντρο της γης μέχρι να ανέβουν ξανά τα επόμενα Χριστούγεννα...

"...των Θεοφανείων όμως «Φέγατε, να φεύγουμε, τι έφτασ’ ο τουρλόπαπας με την αγιαστήρα του, ο παπάς με αγιασμό, χωριανοί με το θερμό.»

Κι έτσι γυρίζουν κακήν κακώς στον κάτω κόσμο. Αλλά εκεί -ωχ!- συμφορά τους. Το δέντρο της γης έχει θρέψει κι άντε πάλι την πριόνα απ’ την αρχή. Και άιντε πάλι οι μαύροι"

υγ: Το βιβλίο είναι της Άλκη Κυριακίδου – Νέστορος οι 12 μήνες τα λαογραφικά!

υγ2: το βιντεάκι θα σας πρότεινα με μεγάλη χαρά να το ακούσετε γιατί σίγουρα κάτι θα σας θυμίσει...