My fairytale...

Eίναι αργά.Η νύχτα έχει απλώσει το φόρεμά της τριγύρω και όλη η πόλη κοιμάται.Οι φλόγες στο τζάκι, μάταια πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή.Τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, λαμπυρίζουν χαρούμενα και τα κεριά σκορπάνε με ευχαρίστηση το άρωμα τους , τριγύρω.Στο σπίτι επικρατεί απόλυτη ησυχία.Όλοι έχουν παραδοθεί στα χέρια του Μορφέα και ταξιδεύουν ήσυχοι στη χώρα των ονείρων.

Μόνο εγω και οι σκέψεις μου, αντιστεκόμαστε.Είναι εκείνες οι ώρες της ημέρας, που είναι ολόδικες μου.Εγω και οι επιλογές μου..Εγω και οι αποφάσεις μου.Απο τις λίγες φορές που απολαμβάνω τη μοναξιά μου.Κατευθύνομαι ανενόχλητη προς το καθρέφτη.Κοιτάζω το είδωλό μου.Μου χαμογελάει ικανοποιημένο.''Καλά τα καταφέραμε, ως τώρα..δε νομίζεις;''φαίνεται να μου λέει.

Του γυρίζω τη πλάτη.Παίρνω τη ροζ κουβερτούλα που έχω απο παιδί.Τη ρίχνω στους ώμους μου και βγαίνω στο μπαλκόνι.Το κρύο μου χαστουκίζει το πρόσωπο.Το σώμα μου διαμαρτύρεται και αναρωτιέται, αν έκανα καλά που άφησα τη ζεστασιά του σπιτιού.Σφίγγω περισσότερο τη κουβέρτα, κρατώντας μακριά τη νυχτερινή δροσιά.Απόλυτη ησυχία.Τη φέρνω στο πρόσωπό μου και μυρίζω το άρωμά της.Το άρωμα των παιδικών μου χρόνων και οι θύμησες,ξάφνου, πάλι κάνουν την εμφάνιση τους.

Ένας κόμπος, ανεβαίνει ως το λαιμό μου..Πόσο μου λείπουν..Κοιτάζω ψηλά.Τα αστέρια, τα δικά μου αστέρια, αυτά που με έφεραν στη ζωή,μου χαμογελάνε,απο εκει πάνω.Ενα δάκρυ,κάνει την εμφάνιση του.Μακάρι να είχα μια τελευταία αγκαλιά μαζί τους.Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς..

Κλείνω ερμητικά τα μάτια και κάνω μια ευχή..Όταν τα ανοίγω, μια λέξη σκαρφαλώνει ως τα χείλη μου :''Ευχαριστώ''.
Ευχαριστώ που με έμαθαν να είμαι ευγενική, καλόκαρδη και γεμάτη υπομονή.Που με έφεραν στη ζωή και μου έμαθαν να δίνω ευκαιρίες και να μην το βάζω εύκολα κάτω.Είμαι σίγουρη πως όταν θα με βλέπουν απο εκεί ψηλά, θα είναι περήφανοι για μένα, γιατί τουλάχιστον συνεχίζω τη προσπάθεια.

Ευχαριστώ τα μετάλλια της ζωής μου, τα παιδιά μου. Που με κάνουν ευτυχισμένη και περήφανη.Που μου δίνουν το οξυγόνο της ζωής.΄Ολα γίνονται γι 'αυτά και τίποτα χωρίς εκείνα! Κοιτάζω τα μάτια τους και βλέπω ζωγραφισμένη την αγάπη, έτσι όπως πρέπει να είναι.Αληθινή και αγνή, χωρίς δεύτερες σκέψεις.Θέλω να ξέρουν οτι θα βαδίζω, πάντα δίπλα τους και θα τους προσφέρω διαμαντάκια σοφίας.

Ευχαριστώ τον άνθρωπό μου, συνοδοιπόρο στο δρόμο της ζωής και πιστό σύντροφο.

...Η ζωή μου όλη, ενα παραμύθι.Το δικό μου παραμύθι. Mε πρίγκιπες και δράκους,Χιονάτες,Σταχτοπούτες και κακιές μητριές..
....Και εγω εκεί κάπου στη μέση, να πασχίζω να ξετυλίξω το κουβάρι μου.Αιώνια μαθήτρια ,να θυμάμαι να χαμογελάω συχνότερα, να είμαι αγνή και ταπεινή.

Να μη θέλω να βγάλω τα γυαλιά της αγάπης και να συνεχίζω να στερεώνω φωτοστέφανα στους γύρω μου.Να συνεχίζω να στολίζω τα κουτάκια της ζωής μου με όμορφες ροζ κορδελίτσες, προσέχοντας να μην τσαλακωθεί η άκρη τους και ξαφνικά ξεφτίσει.

Και όταν μετά απο πολύ καιρό, τα άσπρα χιόνια , καθίσουν στα μαλλιά μου και οι ρυτίδες μου, θα έχουν και απο μια ιστορία να σου πουν, τότε θα γυρίσω πίσω, θα κλείσω το μάτι πονηρά στο παρελθόν μου και θα ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά, όλους τους πρωταγωνιστές της ζωής μου, αλλά και τους κομπάρσους της.Γιατί ο υπερθετικός βαθμός, θα την έχει χαρακτηρίσει.Γέλασα, έκλαψα, πόνεσα, έπεσα, σηκώθηκα, αλλά έμαθα πολλά για μένα.

Και όταν θα ανέβω στο καράβι που θα με οδηγήσει στο τελευταίο ταξίδι της ζωής μου, θα κοιτάξω κατάματα τον ήλιο,με τα γέρικα μάτια μου, θα χαμογελάσω και θα αφήσω τον αέρα, να μου ανακατέψει τα μαλλιά, για τελευταία φορά.Μα δε θα με νοιάζει..Γιατί θα είμαι εγω..
..Που αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ!!
Καληνύχτα..
                             ..and we lived happily ever after....